Bulancak ziyaretimizde karşılaştığımız Dervişoğlu ailesi deniz yıldızı olarak bizleri çok etkiledi.Nuray hanımın hayat hikayesi eşine ve çocuklarına olan bağlılığı bizlerde derin izler bıraktı.7 yıldır yatağa bağlı olarak yaşayan emes hastası eşini sırtında taşıyarak tedaviye götüren Nuray hanım bir gün bile of demeden eşine ve çocuklarına bakıyor.Ben eşimi iyi gün için almadım derken gözlerinden akan yaşlar hepimizin içine işleyerek bizde onun yerinde olsak ne yaparızı düşündürüyor.O bir eş hem de bu zamanda hiç kimsenin katlanamayacağı kadar zor bir hayat sürdüren bir anne..Bir zamanlar kendi işyerleri olan hiç kimseye muhtaç olmayan kendi yağıyla kavrulan bir aileymiş Dervişoğlu ailesi.Yakalandığı bu amansız hastalık onu yatağa mahkum etmiş.Artık ne çalışacak ne de kendi ihtiyaçlarını karşılayacak hali kalmış .Aslan Dervişoğlunun tedavisi maalesef  yok yakalandığı bu hastalığı son nefesine kadar çekmek zorunda.Ne ayağa kalkabilir nede çalışabilir....

Yokluğun ve çaresizliğin vermiş olduğu umutsuzluk Nuray Dervişoğlunun psikolojisinin bozulmasına ve intihar girişimlerine kadar sürüklemiş. Eşimi bakmam, sırtımda taşımam, evin hem annesi hem de babası olmak beni yormuyor. Ama çocuklarıma 1 TL bile veremeden okula göndermem ya da yiyecek bir şey yok demem acıların en büyüğü diyen Nuray Hanım ne olur Allah rızası için bizlere yardım edin diyen ağlayan gözleri titreyen elleri bizlere çektiği acının en büyük göstergesi...

 Gelin bu annenin gözyaşlarını hep birlikte silip ona bir umut geleceğine bir ışık olalım. Ağlayan gözleri sizlerden gelecek yardımlarla artık geleceğe umutla baksın...