80-90 senelik dededen kalma virane bir evde altı kişilik bir aile yaşamla mücadele ediyor.

27 yaşında gencecik bir anne, hastalıklı bir baba ve ikisi zihinsel engelli üç çocuk günlerini yokluk içinde geçiriyorlar.

Anne çocuklarına bir tabak yemek pişirmekte bile zorlanıyor ve bu güne kadar hiç ocağının olmadığını, yemeklerini yaz kış kuzine üzerinde pişirdiğini söylüyor. Yiyeceklerini buzdolabı yerine bir varilin içerisinde farelerden kurtarmak için saklıyor.

Sırtında odun taşıyarak bu virane, her tarafından soğuk giren evi biraz da olsa ısıtmaya çalışsa da evin her tarafı delik olduğu için rüzgâr bir taraftan girip diğer taraftan çıkıyor. Yakılan kuzinenin sıcağı yalnız başında oturanları ısıtıyor. Çocuklarını iyi bir şekilde yaşasınlar, karınları doysun diye bir yuvaya bile vermeye razı olan annenin ana yüreği onlardan ayrı kalmaya dayanamadığından veremiyor.

 Bir öksürük, bir de yoksulluk gizli tutulmazmış derler. Anne yoksulluğun verdiği acıyı her ne kadar gizlemeye çalışsa da "Hiç kanepe görmedim." derken gözlerinden akan yaşlar onun çaresizliğini ele veriyor.

Annenin "Bizi unutmayın!" diye yakarışı insanın yüreğinde acı bir sızı ve buruk bir hüzün oluşturuyor. Tek isteği sıcak bir yuva ve karın tokluğu...

 Bu hüznü mutluluğa dönüştürmek için gelin el ele verelim, bu ailenin gözlerindeki sevinç ışığını birlikte görelim. 15 senedir akan gözlerindeki yaşı silerek, sıcak bir yuva hasretini hep birlikte bitirelim. Yağlıdere Akköy'deki bu ailemiz sizlerden gelecek yardım elini bekliyor...